Birkaç Hoş Sadâ

  “Kalbimi üniversite ortamında/n nasıl korurum?” doğrusu bu olmalı belki de... ‘Kalbimi’... Mesele kalple ilgili çünkü. İlk önce ve en çok kalbine sahip çık. ‘O bozulursa bütün vücudun bozulacak, o sağlıklı kalırsa bütün vücudun sağlıklı kalacak’ bil. Değil mi ki, biz önce dilden ama en çok kalpten iman edenleriz. Asla iman üzere olan rotamızdan başka yana meyletmemeli kalbimiz. Asla zeval gelmemeli kalbimize. Sık sık yokla kalbini. Gözlerin haramları göre göre, kulakların haramları işite işite karartmasın kalbini. Günahlara alıştığını, gözünde haramların normalleştiğini, kalbinin sızısının bir an dindiğini fark ettiğin an gözyaşlarınla yıkamayı bil onu. İstiğfarla yıka. Kimi zaman secdelerde, kimi zaman seherlerde Rabbine arz et bunu dert eden halini, bu çıkmazdaki ahvalini... Kur saatini, karanlığın aydınlığa durduğu bir vakit Rabbine yönel. Her şey ve herkes susmuşken kalbini konuştur. Hep kalbini yokla. Kalbini mescitlerden ve ilim meclislerinden besle. Mescitleri Rabb...

En hayırlı neslin ebedi diyara göçmesinin ardından asırlar geçti.  En hayırlı ikinci nesilden ve en hayırlı üçüncü nesilden sonra da asırlar geçti. Bütün hayırlar asırlarca geride mi kaldı şimdi? Bütün erdemler sahabede, tabiinde mi kaldı? Bütün fazilet çok uzaklarda mı şimdilerde? Yanlış bir asıra mı doğduk, biz de yanlışlardan mı olduk, yoksa bu asırı biz mi yanlış kıldık; yanlışladık?  Hesap soracak kimse yok; bizden başka. Namluyu doğrultacak kimse yok, kendimizden başka. İçimizde sanki fail; hepimiz belki... Dağların, taşların kaçtığı o yükün cahil emanetçisi olduysak; biz. Uhud’da ganimet derdine düştüysek; biz... O ağacın altındaki biatı kaçırdıysak; biz... Tebük’ten geri kalmışsak mazeretsiz, tövbesiz; biz... Ne kadar vaktimiz boşa geçti ise o kadar biz... Ne kadar eğlendiysek, ne kadar ertelediysek o kadar biz... En hayırlı neslin ebedi diyara göçmesinin ardından asırlar geçti.  Hasret kalınan duruş, özlenen izzet, kaybedilen vakar bizimle bu çağda...

Ne yana döndümse isyan dolu bir günah; ne yana döndümse hadsiz cesurluğuyla bin haram... Orta bir yol aradım ben; koskoca bir ‘âh u vah’ ile koca dünyaya... Avuçlarım göklerde, kimlere kimlere hidayet dualarında... Ve kimi vakit nicesini yüreğim almadı da tane tane inciler indi gözlerime, damla damla... Göğüs kafesimde bir kuş pır pır etti. Bir sızı ile kalbimin kurtarılmış köşesinde... Kalbimin sesini duymaya engel olan yoğunlukları, yorgunlukları bir kenara bıraktım, orta bir yol aradım durdum . Ne içimin savaşları bitti ne de dünyaya dair savaşlarım... Kavgalar ettim yıllar yılı; orta bir yol aradım durdum . Hüzünde de öfkede de hayrette de çaresizlikte de orta bir yol... Bazen isyanlarda, bazen nisyanlarda... Ama umutla, heyecanla... Bazen koşa koşa, bazen adım adım; bazen döne döne, bazen dura dura... Orta bir yol aradım durdum. Orta bir yol aradım durdum . Her rüzgârda bir o yana bir bu yana salınıp dursa da kökü hiçbir fırtınada kopmayacak kadar sağlam bir buğda...

Ben bu Ramazan, niyet tazeleyeceğim. Neden yaşadığım, ne için yaşıyor olduğum, neyi neden ve nasıl yaptığım... hepsini gözden geçireceğim. Belki en başından çizgiler çekeceğim ve yeni bir çerçeve çizeceğim hayat yoluma. Tüm yılı Ramazan gibi yaşamak için sıvayacağım kollarımı. Ben bu Ramazan, kendime döneceğim. Hatalarımı arayacağım ve bulacağım. Ve hatalarımı düzelterek, kendimi düzelteceğim. Olup biten her şeyde bir hikmet arayarak, hepsinden bir tecrübe de alarak, Rabbimin bana verdiği potansiyeli, her fırsatta O’nun için ve O’nun istediği gibi kullanmaya niyet edeceğim. Asil ve kutsal o hedefimi yenileyeceğim. Ben bu Ramazan, zihnimi hak için, hakikat için meşgul edeceğim. Düşüncelerimi bile israf etmeyeceğim; faydasız ve boş bütün işlerden yüz çevirircesine... Yıllar boyu beni meşgul edenleri, günlerimi işgal edenleri düşüneceğim; hepsinin muhasebesini yapacağım. İrademin gücünün farkına varacağım ve bundan böyle, yapmam gereken işleri ertelemeyerek hatta vaktinden önce bitir...