Birkaç Hoş Sadâ

Kardeşim!  ODTÜ’den yazıyorum size bu satırları. Evet, yıkıp üniversite(?) yapmayı düşündüğünüz o yerden size bu satırlar... Evet, oturduğunuz yerden “Dik durun, siz niye karşı çıkmıyorsunuz!” dedikleriniziz biz. Siz “Müslümanlar yok mu orada?” derken, “Buradayız! Elhamdulillah...” dedik biz her defasında. Ama öyle yüksek çıkıyordu ki sesiniz ve öyle gürültü(lü)ydü ki sözleriniz, duy(a)madınız bizi. Kardeşim! Sizler merak etmeyin. Bizler bütün söylediklerinizi duyduk. Ve sizin bildiklerinizin hiçbirini bir şeylere taraf olmuş ana haber bültenlerinden öğrenmedik. Bu yüzden sahiciydik biz. Tepkilerimiz de sahiciydi... Öyle ki, bir tarafların bizden yana olup(!), bizi anlatan(!) haberlerine biz bile şaşırdık bazen. Şaşırıyoruz. Şaşıyoruz. Merak etmeyin. Bizler bütün söylediklerinizi duyuyoruz. Cihadın da direnişlerin de dirilişlerin de farkındayız. Birileri emin bildiğimiz, kendimizi güvende hissettiğimiz mescidimizin kapısında birikmeye başlarken oradaydık. Elinde sopa ile birileri k...

Şimdi yeniden başlamış gibi mi hayata?  Yoksa kaldığı yerden devam ediyor gibi mi? Şimdi sakin mi devam edecek her şey yine kaldığı yerden? En başından, yeniden, tekrardan mı? Nasıl da başarıyorlar değil mi? Nasıl da alıkoyuyorlar bizi? Nasıl da unutturuyorlar bize dertlerimizi? Unutturuyorlar. Unutturdular evet, Ortadoğu’nun şiir şehirlerinin çocuklarını unutturdular. Musa’nın geçtiği Nil’in diyarlarının çocuklarını, Yusuf’un hükümran olduğu toprakların çocuklarını unutturdular. Bağdat'ın, Halep'in, Beyrut'un, Şam'ın çocuklarını... Gazze'nin, Felluce'nin, Kudüs'ün çocuklarını… Hatta İstanbul'un çocuklarını… Sokakların çocuklarını, sokaklarımızın çocuklarını, çocuklarımızı... Unutturdular! Çığlıklarını, feryatlarını unutturdular, yalın ayaklarını, çıplak bedenlerini, aç karınlarını unutturdular... Soğuk bir kış gününde üşümelerini unutturdular... Unuttuk ve çöllerde değil, çölleşen ruhların arasında kaybettik kendimizi. Telaşelerimizin kalabalığında bir ...

Bizim kimsenin namazına karıştığımız yok! Evet, kimsenin namazına karışmayız biz... Yeter ki sağda solda mescid isteyip durmasın  gerektiğinde namazını kazaya bırakabilmeyi(?) bilsin. Yeter ki namazını seccadede bırakabilsin ve seccadeyi mescidde bırakıp çıkabilsin. Kimsenin türban(?)ına da karışmayız biz, sözümüzün üzerine söz söylemediği anti-islam söylemlerimize, islamofobili konuşmalarımıza ses çıkarmadığı ve fikir beyan etmediği sürece istediği gibi dersine, sınavına girebilir. Evet, müslümanlara karışmayız biz! Yeter ki dinini kendi içinde yaşasın inancını yüksek sesle konuşmasın ve fikir beyan etmeye kalkmasın. Biz söylüyorsak doğrudur; yalansa da biz söyleyince doğru olur o, laf etmesin; iftiralarımıza da karışmasın. Yeter ki sussun verdiğimizle yetinsin ve hak iddiasında bulunmasın. Hele hele etkinlik oluşturmaya konferans düzenleyip İslamcı(?) çağırmaya kalkışmasın; cemaat olmaya, bir araya gelip kitap okumaya ve de birlikte hareket etmeye kalkmasın. Kimsenin dinine, ibad...

ARALIK 2015 / ODTÜ Sıradan olaylar; alışıldık senaryolar; bilindik diyaloglar... ... + Arkadaşlar! Bunlar İslam Devleti kurmak istiyor! - E siz de Komunist Devlet kurmak istiyorsunuz! + ?! ... + Biz kanlı IŞİD örgütüne karşı çıkıyoruz! - Siz PKK’yı destekliyorsunuz! PKK örgüt değil mi? Onlar terörist değil mi? + PKK ayrı... Onlar mücadele ediyor. ... + Siz İran’daki gibi bir devlet kurmak istiyorsunuz! Siz bizim özgürlüğümüzü kısıtlayacaksınız! - Hocam biz İran’ı İslam Devleti kabul etmiyoruz. Bakın bu arkadaşımız İranlı. İran’dan geldi. + ?!? ... + Sen de İHH sorumlususun zaten, biliyoruz. IHH’nın ne olduğu belli. Nusra’yı destkeliyor... - Eee hocam, sonra? İHH Nusra; Nusra IŞİD; IŞİD AKP; AKP Biz; Biz Mescid... E o zaman mescidler kapatılsın! + (Bağırmaya başlar!) Siz hep demogojiklmn... Siz IŞİD destkljmn... Mescidde örgütlenklmjhm... ... + Burda kocaman mescid var siz hâlâ ne mescidinden bahsediyorsunuz? - Hocam, 10dk’lık arada Metalurji’deki dersimden çıkıp buraya kadar nasıl geli...

Sonunun nereye gittiğini bilmedikleri niyetlerinin arkasına sığınıp, dini süslenmiş püslenmiş bid'atlere boğup, peygambere ihanet eden müslümanları sana havale ediyorum Rabbim! Ümmet için bir duyarlılık oluşturamayanların doğum günü kutlayarak yaptığı tebliğ(!)leri sana havale ediyorum Rabbim! Bir yanda ümmet kan kaybederken, konferans salonlarının gül kokulu cihad(!)larını sana havale ediyorum  Rabbim! Yığınla insanın bir araya toplanıp birkaç selam, bir iki salavatla vicdan rahatlatmacalarını sana havale ediyorum Rabbim! Kunutları, duaları, selam ve salavatları; anmaları 'senede bir'lerin suniliğine hapsedenleri sana havale ediyorum Rabbim! İman ettikleri Rasulün saçından, sakalından, hırkasından, ayak izinden ahlakına, emredip sakındırdıklarına fırsat bulamayanları sana havale ediyorum Rabbim! Suriye'de çocuk bedenleri soğuktan donarken, sokaklarda kardeşlerimiz açlıktan kırılırken; musiki ile Peygamberi(as) andığını iddia eden zihniyetleri sana havale ediyorum Rabb...

Düşledikleriyle yaşasa da insan, düşlerinde yaşasa da... Düşlerine sığmayanlar vardır kimi zaman. Yüreğimin derinliklerinden bir özlem ki; şehadet;  düşlerime bile sığdıramıyorum. Şu dünyanın tüm eskimişliğine, tüm eskitilmişliğine inat; tüm sıkıntılarına, tüm zulümlerine, tüm ihanetlerine inat... Şehadet! ‘Devrim’den anladığımın diğeri. Rabbe gönülden boyun eğip, pazarlıksız, en içten, en yalın, en samimi, tertemiz... Kelepçesiz... Ölümle ölümsüzlük arası incecik o çizgi. Şehadet! Bu emanet yaşamda ‘Rabbe hicret’. Eylem yapmak değil. Bildiri yazmak, slogan atmak değil. Değil hiçbirisi! Ayağa kalkıp, başkaldırıp, alnımın çatından vurulup... Yol almak üzere cennetlere. Ölümüne direnmek Allah için; ölüme direnmek Allah ile. Bir darağacı. Kör bir kurşun. Patlayan bir silah. Bir sıcak mermi... Adımlamaya çalışırken hayatı, dalıp dünyaya, kapılıp şu monoton hayata, hayallerimi yitirip unutmaktan korktuğum... Unutmaktan korktuğum... Unutmaktan korkuyorum... Unutturma Rabbim! Sönmesin yü...