Ana içeriğe atla

Haberimiz yok (!)


İtiraf edelim, ölen iyilerden de giden atlardan da haberimiz yok.

Kardeşlerimizi vuruyorlar bir bir, kardeşlerimiz ölüyor; haberimiz yok.

Ve haberimiz yok;
Firavun zulmünden evlatlarını kurtarmaya çalışan anneler duasında Musalar var... Hem de belki şu an.
Evet, tam da şimdi.

Allah’tan başka kimsesi olmayan, son nefesine anlı şanlı şehadetler sığdıran yiğitler secdelerde duada.
Ağlaya ağlaya Rabbinden yardım isteyen mazlum dualar kurşunlara diziliyor.
Zalimler konuşuyor, kurşunlar koşuşuyor İslam diyarlarında.
Kızıldeniz asa bekliyor. Tufanlar gemi. Yusuflar kervan.
... Tam da şimdi.
Haberimiz yok.

Cesetlere girmiş takım elbiseler koltuklarına kurulmuş.
Sabah kahvaltı sonrası dağılan bir aile akşamı cennette etmiş.
Helallik alamadan gitmiş oğullar, helal olsun diyemeden sus(turul)muş analar.
Acılar kundaklara kadar sar(ıl)mış.
Yaşından büyük tabutlara girmiş çocuklar.
Gizli gizli ağlıyormuş babalar, hıçkırıklarını saklayamasa da...
Bir kız da canına kıymış bir köşede; ‘onun intiharı mübahtır’ demişler.
Habersiziz. ...

Kelepçelenmiş bir babayı bekliyor bir ev.
Ekmeksiz kalmış bir akşam sofrası...
Vicdanlar pas tutmuş,
iyiler susmuş; tık yok...
Ama ne bir gözyaşı, ne bir hıçkırık sesi, ne mazlum inlemesi ne de bomba sesleri... Duyulmuyor.
Haberimiz yok.

Ölü deniz nice ölüler görmüş kıyısında.
Kızıldeniz kızıllığını kandan mı almış?
Haberimiz yok.
Adalet Ömer bekliyor, Kudüs Selahaddin... İstanbul Fatih bekliyor, Mekke fetih...
Zalimler zalim, mazlumlar mazlum, garipler garip, ağıtlar ağıt ama ölenler şehit.
Haberimiz yok.

İtiraf edelim, gözlerimizi kapamadık, kulaklarımızı tıkamadık ama...
Haberimiz yok. (!)

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Öğütler XXIX

  Sevgili oğlum, Henüz küçücükken sen, her şeyini ben yapayım isterdim. Seni kimseye bırakmayayım, her halini ben göreyim, ben hep yanında olayım... Ben koruyayım, ben kollayayım... Ben yeteyim, ben yetişeyim, ben yetiştireyim… Sana dair hiçbir anı kaçırmayayım. Düşününce, ‘oyuncağını uyurken bile yanından ayırmak istemeyen çocuk gibi’ belki. Sonra büyüdüm. Seninle büyüdüm ben de… Ve şimdi kız kardeşin büyüyor. Sen yürümeyi öğrenirken ben bırakmayı, sen konuşmayı öğrenirken ben susmayı, sen kendini bulurken ben yavaşça seni serbest bırakmayı öğrendim. Ve şimdi; ‘ben olmasam da yanınızda güzel insanlar olsun’ yanınızda istiyorum. Ben yanınızda olmasam da güvende olun. Ben kimim ki? Bazen ben yanınızda olsam bile koruyamam ki... Sevgili oğlum, çiçek kızım, Ben toprak olsam, siz güzel çiçeklerim; zamanla havaya, ışığa, gökyüzüne yöneleceksiniz. Topraktan bağımsız büyüyeceksiniz, yalnızca kökünüz kalacak bende. Ben bir koza olsam, siz mucize bir tırtıl; benden çıkıp kanatlanıp u...
Yorum Gönder
Devamı

Bahçemde Çiçekler Açtı

  Bahçemde çiçekler açtı, yüreğime bahar geldi. İçim renklendi, gönlüm şenlendi. Gözlerim yeşerdi, kalbim tazelendi. Yumuşadım, anladım, öğrendim. Büyütmedim büyüdüm. Benim istediğim zaman benim istediğim şekilde açmadı. Rabbimin istediği zaman, Rabbimin istediği şekilde, onun istediği renkte, onun istediği şekilde… Bahçemde iki çiçek açtı. Yerini sevdi mi? Işığı iyi mi? Toprağı ne zaman değişecek? Hangi gübre verilecek? Hep tedirgindim… Hassasiyetle sakındım börtüden böcekten. Rüzgârdan korudum, ayazda kalmasın diye ya örttüm ya örtü oldum kimi zaman. Güneşte kalmasın diye ya gölge buldum ya da gölge oldum. Güneşin, ışığın, suyun bile fazlasından sakındım. Nice kez korktum soldurursam diye… Bakımıyla, çapasıyla, budamasıyla yorulduğum da çok oldu. Üstüm başım toprağa bulandı, kirlendi de çoğu zaman. Kimi zaman belimi de büktü, ağrıttı. Kimi zaman kimi dalı, kimi yaprağı ellerime kopuverdi de nasıl içim gitti, zor dayandım.  Bazen çok suladım, bazen susuz bıraktım. Oysaki kend...
Yorum Gönder
Devamı

Dava Kardeşliği

Yan yana, sırt sırta, omuz omuza, dua duaya... Yürek yüreğe... Sen, ben yok! ‘Biz’ varız ve ‘dava’mız... Ve yol gösteren sevdamız... Biriz, beraberiz! Kardeşiz! Kan bağıyla değilse de gönül bağıyla... Bazen sevinçle, bazen kederle... Bazen umutla, bazen hüsranla... ‘Daha iyisi’, ‘en iyisi’ telaşıyla... Söz verdik! Vicdan rahatlatmaya değil samimiyetle yaşamaya... Sözleştik! Ucundan tutarak değil; adanarak, adayarak... Mevzu derin, menzil uzak, vakit dar, azık az... Vakit dar! Zaman kaçmasın, durduralım. Yıllar geçmesin, yakalayalım. Gülmelerle, eğlenmelerle, hatta sevmelerle oyalanmayalım. Havadan sudan konuşmayalım. Ne kalacak hepsinden geriye? Ne kalır bizden geriye? Seherler uyumak için değil, kalkalım. Gündüzler yetmiyorsa geceleri yaşayalım. Yaşayalım; yaşamaksa en uzununa talip olalım daha çok salih amel için, daha salih ameller biriktirmek için... Ve ölümse de en yiğitçesine, en şehitçesine hem de tereddütsüz talip olalım hiç ölmemek için... Randevu defterimiz hep dolu olsun....
Yorum Gönder
Devamı