Birkaç Hoş Sadâ

Güzel Yavrum Yaşanacak bu hayat; insanız ve dünyadayız. Yüreğimiz sınırlar ötesinde atsa da ancak olduğumuz yerdeyiz biz. Hayatta bitmeyecek bu fitne fesatın arasında; hiç bitmeyen bir kargaşada, karmaşada; dümenini zalimler ele geçirmişçesine ilerleyen bu dünya gemisinde yaşıyoruz. Yüreğimiz yangın yeri, başımız dumanlı… Biz ki, bir ağlama sesi duyunca içi gidenleriz. Biz ki, gözyaşı görünce, silemezsek eğer, içi içini yiyenleriz. Biz ki, bir bebeği incitmeye kıyamayız; azıcık soğuksa elimiz, hafifçe sevip okşamaya bile çekiniriz. Biz ki, bir çiçeği yanlışlıkla susuz bıraksak içimiz gider. Biz ki, bir hayvana ufacık bir zarar verecek olsak bilmeden, üzülürüz. Biz, bunca sevgiyi, merhameti; nice umutları, yarınları, dünyaları sığdırırken yüreğimize; nasıl sığamıyoruz dünyalara? Bütün dünyalara kol kanat germek arzumuza rağmen bu dünya nasıl kıyıyor, nasıl kırıyor kolumuzu kanadımızı? Nasıl kolsuz kanatsız kalıyoruz? Nasıl o silmek istediğimiz gözyaşlarında boğuluyor gibi oluyoruz?...

Bir mucizeye seçilmek; Bir mucizeye ‘yeniden’ seçilmek… Bir mucizeyi yaşamak; bir mucizeye an an şahitlik etmek... Müjdesiyle, gelişiyle, her şeyiyle büsbütün bir mucize... Bir mucize ki; şükürden ağlatan, sevinçten ağlatan, sorumluluktan da... Bir mucize ki; acizliğimizi, zayıf yanlarımızı hatırlatan... Her şeye sıfırdan, en başından, yeniden başlatan... Dünyayı tüm kötülükleriyle, tüm eksik gedik yanlarıyla, endişe endişe önümüze seren ama dünyaya biraz daha bağlayan... Gözümüzü de gönlümüzü de aydın kılan bir mucize... Hayatımıza tazelik, günlerimize heyecan, yarınlarımıza umut katan bir mucize... Kötülükten kapkara kesilmiş dünyaya meydan okurcasına tertemiz bir mucize... Dört bir yandan selale şelale akan kapkara mürekkeplerin ortasında bir yerde bembeyaz bir sayfayı emanet almak... Hoş geldin kızım... Hoş geldin mucizem… Çiçeklerden daha nahif kızım... Hayatımızın cennete en yakın yanı... Hoş geldin kızım... Dünya hayatına, koşturup durmaya, arayıp arayıp ya bulmaya ya ...