Birkaç Hoş Sadâ

Çeyrek asrı aşkınca zamandır hiç görmediğim, hiç bilmediğim yeni bir gözlükle, farklı bir gözle bakıyorum dünyaya. Bütün kötülerden ve kötülüklerden uzak kalma ve uzak tutma çabalarımın ikinci yılının az ertesinde, hayretine hayret ederken yüreğimin tazelenişine de hayretler ediyorum. Her ana heyecanlanışında ve o heyecanının gerçekçiliğinde kendimi bulurken, kaybettiğim nice şeyi daha aramaya koyuluyorum. Her türlü duygunun samimiyetiyle ve diriliğiyle yeniden yeniden dirilirken, insanı insanlıktan çıkaranın ne olduğunu tefekkür ediyorum senle tekrar tekrar. Hayretsizlik, heyecansızlık, samimiyetsizlik, yapmacıklık… Benim sana öğrettiklerimi herkese herkes öğretebilir de; seninle öğrendiklerimi, senin bana öğrettiklerini kimseden öğrenememişim çeyrek asırdan fazlaca zamandır. Kim kimden daha çok öğreniyor kimse bilmiyor. Kim kimi büyütüyor kimse bilmiyor. Olanı biteni temaşa etmek sık sık, her şeyi umursamak, insanca şeyleri dertlenmek, kâinata hayret etmek, ufacık şeyler...

"Gözünü çevir de bir bak, bir bozukluk görebiliyor musun?" Çiçekler açıyor, çiçekler soluyor; kuruyup dökülen yaprakların peşine sürgün veren tazecik uçlar yeni yeni tomurcuklar taşımaya duruyor. Gidenin ardından yenisi geliyor; gelen gidiyor; yerine gelen tazelik getiriyor; sonrası yine aynı döngü... “Gözünü tekrar tekrar çevir bak!” Yazın ardında kış, kışın ardında yaz… Gecenin ardında gündüz, gündüzün ardında gece… Günler, aylar, takvimler… Akıp giden zamanı tutamıyoruz. Fecirler geçiyor, seherler geçiyor, geceler geçip gidiyor. Akrebi, yelkovanı, saatleri tutamıyoruz. Kâinattaki her şeye gücü yeter sanan insanoğlu, takvime de zamana da, ömre de ölüme de, gidene de gelene de, yitene de bitene de müdahale edemiyor. Kimseyi beklemiyor ne akrep ne de yelkovan… Kimseyi beklemiyor gece de gündüz de; mevsimler de… Kimi vakitler ‘geçmiyor, geçmeyecek’ zannedip sıkışıp kaldığımız, kimi vakitler ise “bu an hiç bitmesin” arzuladığımız zaman; su... Âlem bir yöne akıp gidiyor. Gözler...