Öğütler IX

 

Oğlum…
Dünyaya erkenden gelmiş minicik halinle karnını doyuramadığından attığın çığlıkların,
sonra canını yaktıkça canımı yakan gaz sancıların
ve sonra neler olacağından bihaber olsan da boş damaklarına varan parmaklarına, ellerine eşlik eden gözyaşların…
Sonrası büyüdükçe başka başka dertler…

Büyüyorsun, büyüyorum, birlikte büyüyoruz. Büyüdükçe büyüyor imtihanların boyutu da, omuzlara yüklenen yükler de, beklentiler de…

Birlikte öğreniyoruz, birlikte tecrübe ediyoruz oğlum…
Belki henüz farkında bile değiliz karşılaşacağımız daha nice şeyin. Henüz yolun başında içimi acıtıyor acına dokunamamak, şifa olamamak, hiçbir şey yapamamak, gözyaşlarını durduramamak hissi. Her acıda, her sancıda acıların, çığlıkların işitileni senden, gayrısı içimde/n…

Burası dünya oğlum, bu diyar böyle ya yar ya yara hep; yâr’a varana dek...

Hemen büyüme oğlum, çocukluğunu yaşa; ama başka çocukların hakkını gasp etmeden…
Benim kolumun en çok yetiştiği çocuk sensin diyedir üzerine titremem, ellerimi üzerinden çekmemem. Gücümün yettiği sensin diye elimden gelenin en iyisini yaparım ben, sen de başka başka çocuklara uzat dilerim elini… Bil ki, kolumuzu uzanabildiği yerden geride tutmamak, doğru yolda doğru adımlarla hep uzaklara uzanmak dünyada işimiz.

Oğlum…
Sana karşılaştığın zorluklara secdelerle, dualarla meydan okumak yakışır. [1]
Ve aştığın her zorluktan sonra şükretmek yakışır.

Oğlum…
Alnına secde izi yakışır.
Yaşantına da alnındaki secde izinin hakkını vermek yakışır.

Oğlum…
Sana her nefesi Allah’ı hatırlayarak alıp vermek yakışır.
Görüldüğünde de Allah’ı hatırlatan olmak yakışır.

Oğlum…
Sana yeryüzünde Allah’ın halifelerinden bir halife olduğunu bilmek yakışır.
El uzatmak, tutmak, kaldırmak yakışır.
Yalnız doğru olmak, doğrulmak, doğru durmak değil; düzeltmek, doğrultmak yakışır.

Burası dünya oğlum, bu diyar böyle ya yar ya yara hep; yâr’a varana dek;
yarları, yaraları yâr’dan bilesin;
yaralar sararak yürüyesin...
 

 

 

---

[1] “Ya Şâfi, Ya Şâfi … ” diye diye attığımız adımlar şahidimiz olsun…