Birkaç Hoş Sadâ

  Sana kavuşmayı beklerken sekiz ayın nasıl hiç geçmediğini, nasıl heyecanla sabırsızlandığımı unuttum da büyümeni izlerken gecesini gündüzünü tutamadım geçen şu beş ayın; hızına yetişemeden bakakaldım. Sana kavuşma bedeli o sancıların dayanılmazlığını unutuverdim de sana sarıldığım o ilk anın tadını unutamadım. Yeni yeni alışırken sen dünyaya, uykusuz kaldığım geceleri unutuverdim de sen uyurken seni izlemelere, seni özlemelere doyamadım. Her seferinde kalbimi acıtan gözyaşlarının ilk ne zaman aktığını unutuverdim de gönül bahçemde çiçekler açtıran o gülüşünün ilkini aklımdan çıkaramadım. Anneliğin acemisi günlerimi unutuverdim de aynadaki yansımanı ilk kez görmendeki heyecanı, güneşe ilk bakışında gözlerinin nasıl kamaştığını, hareket ettirdiğin ellerine nasıl hayran hayran baktığını unutamadım. Bütün yorgunlukları unutuverdim de bu gecesi gündüzüne eklendikçe eklenen hiç bitmeyen döngüden hiç bıkmadım.   Nasıl büyüdüğümü unuttum da nasıl büyüdüğüne hayran hayran b...

  Sen oğlum, bembeyaz, tertemiz bir sayfa; yanlış yapmaktan imtina ettiğim… Sen, bir mucizeyi kucaklamak… Sen, meleklere gülümsemek… Sen oğlum… Masumiyetini, temizliğini, güzelliğini, her türlü iyi hasletini yitirmiş bu dünyanın çıkış kapısı, cennet kapısı… Sen oğlum… Zayıfsın, naifsin, temizsin… Fakat önünde yokuşlar dik oğlum; yollar, yıllar uzun... Yabancısı olduğun bu âleme hoş geldin. Yol boyunca unutma diyedir doğar doğmaz duyduğun tekbirler; nasıl başlarsan öyle gider diyedir babanın kulağına okuduğu ezan, tekrar tekrar duyduğun, duydukça durulduğun kametler… Hepsi acizliğinin yanına büyük olanın kim olduğunu koy, hiç unutma hep “Allahuekber!” sadası ile yaşa diyedir... Sen oğlum… Rahman’ın kodladığı, nakış nakış dokuduğu, eşref kıldığı şükür kapısı… Sen Rahman’ın hem ibret hem ikram olarak yolladığı… Acziyetinle, masumiyetinle ibret oldun; güçsüzlüğünle gücü bulduran, güçlüyü bildiren oldun. Dünden bugüne hayretime hayret katan mucize oldun. En kıymetli, ...