Birkaç Hoş Sadâ

    25 yaşım ama çocuk yanım… Anneliğim ama bebek masumluğunda hislerim… Kararmış kalbimin tertemiz kalmış yanı… Benliğimin tahir yanı… Saflığınla, masumluğunla bana emanet edildin oğlum, günahkâr ellerime verildin. Acizliğimi, güçsüzlüğümü, zayıflığımı ama temizliğimi, naifliğimi hatırlatmaya geldin. Biliyorum sandıklarımı keşfettirmeye geldin. Öğretmeye geldin daha önce hiç bilmediklerimi. Hayatımın her anını hissettirmeye geldin. Ve daha önce hissetmediklerimi… Verilen emaneti emanet bilirim oğlum; en kıymetli, en yüce, en aziz emanetsin. Samimi niyetlerimi gayretim yaparım, düşlerimi dualarım kılarım. Korkularını anlarım, mahcubiyetlerini saklarım, tembelliklerini cesaretlendiririm. Acılarına merhem olurum, yaralarını sararım. İnsan olduğunu, dünyada olduğunu ve dünyanın nasıl bir yer olduğunu tekrar tekrar hatırlatırım sana…  Ama gayrısı gücümün yetmezliği, kolumun yetişmezliği, elimin ermezliği, çaresizliğim… Susuz kalsan gökten su indiremem sana, bilesin. A...

  Sabahları seninle beraber perdeyi açtığımızda kamaşan gözlerin, aynaya baktığında büyüyen göz bebeklerin, duyduğu her sese dikkat kesilen, gördüğü her yeni şeyde hayrete düşen, her keşfinde şaşakalan hallerin… Harika yaratılmışsın sen oğlum. Kirpiklerine kadar, tırnaklarına kadar, parmak boğumlarına kadar mucizevi yaratılmışsın… Keşke doğduğun dünya da tümüyle sen gibi olsaydı, senin kadar masum, senin kadar tertemiz; senin kadar tahir olsaydı. Keşke herkes senin kadar cenneti hissettirseydi bize oğlum. O tahir yüzüne her baktığımda dünyanın cennete en yakın yerinde gibi olsam da, o mis kokun içime her çektiğimde bana cenneti hatırlatsa da… Dünyada cennet yok, dünya cennet değil oğlum. İnsanlar da melek değil. Benim nazarımda melek gibi olsan da, belki kimi zaman seni ‘meleğim’ diye sevsem de, sen de bir melek değilsin; melek değil insansın oğlum... Harika yaratılanlardansın; harika yaratılmışsın sen oğlum. Muhteşem yaratılmış, iradeyle donatılmış, akılla lutuflandırılmışsın...