Birkaç Hoş Sadâ

İlk önce dünyanın en zarif yüzüyle tanışacaksın oğlum. Çok uzaklardan gelmiş bir özel misafir gibi karşılanacak, öylesine bir özenle ağırlanacaksın. Üzerine titreyecek herkes bin bir 'hürmet'le. Tenine dokunmaya, öpmeye bile kıyamayanlar pamuklara saracak seni. Kimyasal değmiş her şeyden bile, soğuktan sıcaktan bile sakınacaklar tenini. Uykuların bölünmesin diye, sen huzursuz olma diye yapılacak bütün planlar. Bin bir özenle seçilecek yediğin içtiğin her şey de... Kimi masallardan, kimi hikâyelerden bile sakınacaklar o tertemiz zihnini. Duymayacaksın dünyaya ait nice kelimeyi, bilmeyeceksin nice kavramın mealini... Sen zarar görme diye pervane olacak herkes etrafında, ellerinden tutup minicik adımlarına uyacaklar sen düşme diye. Fakat dünya böyle bir yer değil oğlum… Yaşadıkça öğreneceksin en sahicisini. Düşeceksin kalkacaksın, düşeceksin kalkacaksın, düşeceksin kalkacaksın… Yol boyunca ayakta kalanlardan olmaya çabalamanı, seni ayakta tutacak şeylere tutunmanı, dünya...

Dünya insanların bildikleriyle amel etmedikleri bir yer oğlum... İnandıkları gibi yaşamadıkları, söylediklerini yapmadıkları bir yer… Dürüstlüğün ve emniyetin kalmadığı bir yer dünya… Buralarda dil, ne yazık ki, her zaman kalbin tercümanı olmaz oğlum. Bize düşen kalbimizi de dilimizi de korumak buralardan ve kalplerin de dillerin de tertemiz olduğu yere sağ salim varmak...  Yolumuza nice taşlar çıksa da, ayağımıza dikenler batsa da, kimileri kalbimizi ziyan da etse, belki yolu da şaşırsak bazen, kalbinin tertemizliğini rota edin. Bir vav misali o secde halini unutmadan, acziyet günlerini hatırından çıkarmadan, çocukluk saflığını kaybetmeden yürü, var sen menzile! Bize düşen elimizden de dilimizden de bütün insanların emin ve emniyette olmasıdır unutma. Korkarım, dünyadan ben de beri değilim oğlum… Biliyorum kitaplarda yazan gibi olmayacak her şey, her zaman doğru olanı yapamayacağım, belki sana dair nice pişmanlıklar da yaşayacağım, ama d ünyalık güzellikler uğruna menzi...