Birkaç Hoş Sadâ

15’inde bir genç kız... 5 yıldır kendini ait hissetmediği bir coğrafyada, kendini yakın hissetmediği insanlarla. Sormayan bilmez, yaşıtları 11. sınıfta iken o 7.sınıfta; önemi yok; yaşamaktan beklentisi yok. Ön sırasındaki, yan sınıfındaki, koridorda yürürken yanındaki neşeli kalabalıkların yabancısı. Ne anlaşılma umudu kalmış ne de anlama... Umursanmamayı umursamıyor gibi... Mahzun, mahmur, kendi içinde mahpus... Dertten azade gibi görünen diğerlerinin derdini de o yüklenmiş gibi bükük beli. İsmini merhametle söylediğinizde şaşırıyor, ona yöneldiğinizde üzerine alınmayıp arkasına bakıyor. 15’inde bir genç kız... Korkuları kendi içinde, savaşları kendince... O savaşların çok daha büyüğü bu halinin müsebbibi.  Esaretten kaçmış esaretin bir başka türlüsüne.  Hikâyesi kendinde saklı; anlatmaya mecalsiz. Zaten pek kimse de merak etmemiş. İki dudağı derbest; açacak kimseyi bulamamış. Ki firari gözleri konuşurken dile, dudağa ne hacet... İhtiyacı yok cümle kelimelere lakin ki...

İnsanın boş bıraktığı yeri şeytan ıskalamıyor. Boş ve batıl hayatlar insanın Allah’ı, Allah’a vereceği hesabı unuttuğu yerde ortaya çıkıyor. Hesabı unutmayanın boşluğu da, başıboşluğu da yoktur. Hesabın idraksızlığı ile gelen boş vermişlik, başıboşluk, ‘boşver’ felsefesi ve ‘banane!’cilik; ‘emr-i bi’l ma’ruf ve nehy’i anil münker’e aldırış etmeyen, çağa dair üzerindeki sorumluluğu hissetmeyen, hiçbir şeyi dert etmeyen avare bir gençlik ile nesilleri ve toplumları heba ediyor.  İslam’la dolmadığı, insanların İslam’a doymadığı yerde hayat; cahilane tortuların, şeytani ve şehvani duyguların, nice bidat ve hurafelerin kuşattığı bir hal alıyor. Boşlukların bedeli ağır, sonuçları dayanılmaz oluyor. Dünün ve dündekilerin boşlukları bugün bizlerin sorumluluğunu arttırmışken, bugün hemen harekete geçersek yarınlar kurtarılabilecekken; bugünlerin boşluğu harekete geçmeyip boşverenleri de yarınları da helak eder. Üzerimize çok iş düştüğünü bilmeli, sorumluluklarımızın zamanımızdan çok oldu...