Birkaç Hoş Sadâ

Bazen bağırmak isterim ama soluğum yetmez. Bazen koşmak isterim ama ayaklarım gitmez. Bazen çabalarım ama sonu gelmez... Ama bilirim; isterim, yeter. Görmezden gelmem asla, sırtımı dönmem, yüzümü çevirmem. Ve asla boşveremem. Yüreğimin sayfalara sığmadığı, ahvalimi sözcüklerin almadığı, halimi kalemlerin yazamadığı o anlarda kimi zaman susar, kimi zaman da uzun cümleler kurarım inatla... Belki bütün cümleleri beyhude kuracağım; belki onca anlamsız gürültünün arasında kaybolacak cılız sesim... Ne suskunluğum ses getirecek, ne de kelimelerimin sesi işitilecek belki... Ama bilirim; bütün inişlerin ve yokuşların, bütün yolların ve sonların, bütün darların ve inşirahların sonunda kelimelerin şahitliğine muhtacım ben. Kelimelere dökmeyip sarıp sarmalayıp sakınıp sakladığım hissiyatlarımın kıymeti de nicedir bilirim ama, yalnızca yaşamanın derdine düşmüş milyonların yüreğine değecek birkaç kelam bırakmak sükut edip bir kenara çekilmekten evlâdır. ... Hani iman ettik; bu emaneti...

    (2018'de okuduğum bazı kitaplar) İşleri hiç bitmeyen, nereye yetişeceğini bilemeyen insan için ertelenmesi en kolay olan ve eksikliği de belki hiç duyulmayan şeylerden olur kitap okumak. Zaman azlığı, vakit darlığı, yapılacakların hengâmesi derken hep sonralara kalır, daha geniş zamanlara bırakılır. Oysa hiçbir zaman gelmez o rahat, geniş okuma vakti... Çünkü hiçbir zaman durulmaz, hiçbir zaman dinginliğe kavuşmaz insan hayatı. Her yeni gün, her yeni dönem yeni meşguliyetlerle gelir.   Kitap okumadan uyumadığım çocukluk yıllarımın ardından sınav maratonları, dersaneler, üniversite yılları, ödevler, sınavlar derken...  Kitaplarla aramdaki bağ kopmasa da zayıflamıştı.  Benim için de rahatlıkla ertelenebilen bir şey olmuştu okumak.  Fakat hayatımın son bir buçuk yıllık yeni düzeninde fark ettim ki hayatın gidişatı hiçbir zaman o düşünülen, sakin, rahat, okumaya elverişli zamanı getirmeyecek. Ve tekrar hayatımın önemli bir gündemi haline getirdi...