Birkaç Hoş Sadâ

Ruhumun devrimci yanı ayaklandı bugün yine Rabbim! İhtilal yapmak üzere... Muhalif yanım isyan çıkarıyor, bastıramıyorum. Öfkem ayağa kalktı Rabbim! Çekip yollara vurası var; kaçıp uzaklaşası, cihadlara şehadetlere koşası var. Yüreğim şehadet arzusuyla tutuşuyor yine Rabbim! Yolunda can vermek için çırpınıyor. Ve imanım telaşlandı; avutamıyorum kalemle kitapla... Secdeleri seccadeleri, kunutları duaları söylüyorum; okunacak Kur'anları gösteriyorum, inandıramıyorum! Sönmüyor yüreğimdeki ateş. Mutmain değil kalbim, olmuyor. Ölümsüzlük özlemindeyim. Kuşandım kinimi, öfkemi; zor tutuyorum kendimi. Gitmek çok mu zor? Zafer kazanmak arzusuyla haritalara bakıyorum; haritalara baktıkça yürekleniyorum. Haritalara zafer kazanmak arzusuyla bakıyorum; ya zafer İslam’ın olsa ya da şehadet benim zaferim... Bir bayram havasıyla gitsem... Annemin duasıyla, babamın tekbirleriyle gitsem... Geri dönmeyi de unutup gitsem... İtaatin zirvesiyle, yüreğimle gitsem... Dimdik ve tereddütsüz, izzetle... Şami...

En hayırlı neslin ebedi diyara göçmesinin ardından asırlar geçti. Ahir dedikleri zamana, yetim bir asra doğduk adeta. Garip; garip kalmış bir asra... En hayırlı neslin izinde olduğu iddiasında olan müslümanların dahi dünyanın kıskacında olduğu bir asra... Yanıyor ölüden yalnızca bir nefes fazlası olan nice insanın doldurduğu sokaklar, caddeler, hatta evler... Bizi de etkiliyor bu yangın; önümüz, arkamız, sağımız, solumuz, bugünümüz, yarınımız... Ne için yaşıyoruz, neler yapıyoruz, neler uğrunda yorgunluk çekiyoruz? Amaçsız, dertsiz tasasız, asıl gayesini unutan, boşluğa sürüklenen bir nesil içinde kaldı bedenlerimiz. Yangının yan etkisi midir bu? Uyuştu beyinlerimiz... Yangını söndürme derdinde olan kimse yok! Her anında, her saniyesinde, her zerresi ve her saniyesiyle Allah’ın dinini yaşamaya ve yaşatmaya, İslam’a şahit ya da şehit olmaya ve Allah’ı buna şahit kılmaya yaratılan insan Nuh’un gemisinin dışında, tufanda kaldı. Oysaki, değil gemiye binmek; yorulmadan karada gemiler yap...