Ana içeriğe atla

"Bu dünyaya lanet olsun, sen bize ötesini ver."

Görüntünün olası içeriği: bir veya daha fazla kişi ve oturan insanlar


Köşe başlarında ağlayan çocuklar görüyorum Rabbim; 
yalınayaklı, başı belki hiç okşanmamış çocuklar... 
Ve nice kuytularda kurşunlara hedef olan çocuklar biliyorum Rabbim. 
Ve anneler... Kendisi vurulmasa da can evinden vurulan anneler... 
Görmesem de biliyorum. 
Acılarla büyüyen çocuklar; büyüyemeyen çocuklar; büyümeden ölen çocuklar...
Herkes onların acılarına yabancı, kulaklar onların ağıtlarını işitmiyor.
Dara düşmüşlere uzanmaz olmuş eller...
Hüzne müptela olmuşçasına geçen ömürlere el uzatmıyor kimse.
Aldırmıyorlar Rabbim, kimse aldırmıyor.
Komşusu açken tok yatanlar hayâ etmeden sana el açıyor;
“bizden değildir” diyen elçine utanmadan selam gönderiyor.
Bakıp ibret almıyorlar Rabbim ölümlerden de ölenlerden de...
Kimse şaşırmıyor Rabbim insanların açgözlülüğüne...
Ve artık ben de şaşırmıyorum Rabbim!
Kendi haline bile ağlayamayanlar nasıl ağlasın başkalarına...
Kendine merhameti olmayanlara nasıl dokunsun başkalarının acıları...
Bir yanda ölümler yarıştırılıyor Rabbim, acılar yarıştırılıyor;
diğer yanda vicdanlarımızı bile sömürüyorlar.
Ne zaman bir köşe başında karşımıza çıkan bir manzarayla sıkışıverse yüreğimiz, iki kez düşünüyoruz artık...

“Ey Rabbim! Kavmim bu Kur’an’ı büsbütün terk etti.” Furkan-30

Ey Rabbim!
Bu yaşamaklara lanet olsun, sen bize cennetine gidecek bir ölüm ver.
Nasıl dediyse Asiye ''Bu saraylara lanet olsun, sen bana cennetinden bir oda ver.” Bu dünyaya lanet olsun, sen bize ötesini ver. Ötesinde bir cennet ver.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Öğütler XXIX

  Sevgili oğlum, Henüz küçücükken sen, her şeyini ben yapayım isterdim. Seni kimseye bırakmayayım, her halini ben göreyim, ben hep yanında olayım... Ben koruyayım, ben kollayayım... Ben yeteyim, ben yetişeyim, ben yetiştireyim… Sana dair hiçbir anı kaçırmayayım. Düşününce, ‘oyuncağını uyurken bile yanından ayırmak istemeyen çocuk gibi’ belki. Sonra büyüdüm. Seninle büyüdüm ben de… Ve şimdi kız kardeşin büyüyor. Sen yürümeyi öğrenirken ben bırakmayı, sen konuşmayı öğrenirken ben susmayı, sen kendini bulurken ben yavaşça seni serbest bırakmayı öğrendim. Ve şimdi; ‘ben olmasam da yanınızda güzel insanlar olsun’ yanınızda istiyorum. Ben yanınızda olmasam da güvende olun. Ben kimim ki? Bazen ben yanınızda olsam bile koruyamam ki... Sevgili oğlum, çiçek kızım, Ben toprak olsam, siz güzel çiçeklerim; zamanla havaya, ışığa, gökyüzüne yöneleceksiniz. Topraktan bağımsız büyüyeceksiniz, yalnızca kökünüz kalacak bende. Ben bir koza olsam, siz mucize bir tırtıl; benden çıkıp kanatlanıp u...
Yorum Gönder
Devamı

Bahçemde Çiçekler Açtı

  Bahçemde çiçekler açtı, yüreğime bahar geldi. İçim renklendi, gönlüm şenlendi. Gözlerim yeşerdi, kalbim tazelendi. Yumuşadım, anladım, öğrendim. Büyütmedim büyüdüm. Benim istediğim zaman benim istediğim şekilde açmadı. Rabbimin istediği zaman, Rabbimin istediği şekilde, onun istediği renkte, onun istediği şekilde… Bahçemde iki çiçek açtı. Yerini sevdi mi? Işığı iyi mi? Toprağı ne zaman değişecek? Hangi gübre verilecek? Hep tedirgindim… Hassasiyetle sakındım börtüden böcekten. Rüzgârdan korudum, ayazda kalmasın diye ya örttüm ya örtü oldum kimi zaman. Güneşte kalmasın diye ya gölge buldum ya da gölge oldum. Güneşin, ışığın, suyun bile fazlasından sakındım. Nice kez korktum soldurursam diye… Bakımıyla, çapasıyla, budamasıyla yorulduğum da çok oldu. Üstüm başım toprağa bulandı, kirlendi de çoğu zaman. Kimi zaman belimi de büktü, ağrıttı. Kimi zaman kimi dalı, kimi yaprağı ellerime kopuverdi de nasıl içim gitti, zor dayandım.  Bazen çok suladım, bazen susuz bıraktım. Oysaki kend...
Yorum Gönder
Devamı

Dava Kardeşliği

Yan yana, sırt sırta, omuz omuza, dua duaya... Yürek yüreğe... Sen, ben yok! ‘Biz’ varız ve ‘dava’mız... Ve yol gösteren sevdamız... Biriz, beraberiz! Kardeşiz! Kan bağıyla değilse de gönül bağıyla... Bazen sevinçle, bazen kederle... Bazen umutla, bazen hüsranla... ‘Daha iyisi’, ‘en iyisi’ telaşıyla... Söz verdik! Vicdan rahatlatmaya değil samimiyetle yaşamaya... Sözleştik! Ucundan tutarak değil; adanarak, adayarak... Mevzu derin, menzil uzak, vakit dar, azık az... Vakit dar! Zaman kaçmasın, durduralım. Yıllar geçmesin, yakalayalım. Gülmelerle, eğlenmelerle, hatta sevmelerle oyalanmayalım. Havadan sudan konuşmayalım. Ne kalacak hepsinden geriye? Ne kalır bizden geriye? Seherler uyumak için değil, kalkalım. Gündüzler yetmiyorsa geceleri yaşayalım. Yaşayalım; yaşamaksa en uzununa talip olalım daha çok salih amel için, daha salih ameller biriktirmek için... Ve ölümse de en yiğitçesine, en şehitçesine hem de tereddütsüz talip olalım hiç ölmemek için... Randevu defterimiz hep dolu olsun....
Yorum Gönder
Devamı