Dünya Girdabı

Daha iyi yaşamak dedikleri… Daha iyi standartlar, daha marka giyinmek; daha çok, daha lüks yemek-içmek… Bir tane daha, bir yenisi, bir üst model… Gariptir, hep eleştirdiğimiz kapitalist sistemin dünyasında ‘okullarla’ yer edindik biz. Neler olup bittiğinin farkına bile varamadan, okul sıralarında bulduk kendimizi. Zaten biz okula bile başlamadan planlanmıştı her şey; başarı öykülerimize dair hayaller kurulmuştu; bölümümüz, mesleğimiz bile tamamdı belki, yolunda giderse her şey tamamdı. Kimse sormadı bize ama daha iyi yaşamamız içindi hepsi. Zaten sorsalar da öyle bir içindeydik ki sistemin, hiçbir alternatifimiz, verecek hiçbir cevabımız olmazdı. Okullar, dersler, ödevler, sınavlar, diplomalar... Başkalarının kararları, başkalarının doğruları… Çünkü bizim için ‘daha iyi yaşamak’… Biyoloji dersleriyle fizyolojisini incelediğimiz binlerce çeşit böceğin hepsi aynı oldu gerçek hayatımızda, hepsi sadece ‘böcek’ti. Bir bulut resmi çizmek istediğimizde ya ödevimiz oldu ya sınavımız; resim dersleri geldiğinde istemesek de çizecektik, canımızın istemediği şeyler... Ders geçmek için okumak istemediğimiz kitapları okumalarımız bir tarafta dursun; canımız okumak istediğinde okumak istediğimiz kitaplara ayıracak zamanımız yoktu. Durup bir düşünemedik, gökyüzüne bakamadık, oturup güneşin doğuşunu seyredemedik, uzayıp kısalan gölgemizin farkına varamadık; vakit bulamadık, sonraları unuttuk, en son aklımıza gelmez oldular. Kanatlarını kapatıp yere indiğinde zıplaya zıplaya yürüyen kuştan hiç haberimiz olmadı. Dost dediğimiz bir köpeğimiz olmadı. Bir sincapla muhabbet edemedik hiç. Hiç bilmedik zıplamadan önce kendini iyice yere çekip öyle atılan kediyi. Elimizi okşayan bir güvercin de olmadı. Salıncak kuramadık bir elma ağacına. Sınavlardan fırsat bulduğumuzda çıkacağımız ceviz ağacını kestiler biz büyüyene kadar. Karıncalarla selamlaşacak vaktimiz yoktu. Zaten görseler ya deli derlerdi ya da çocuk zannederlerdi, olmazdı. Arıların peşinden koşamazdık. Kelebek yakalama sevdamız da çocukluğumuzda kalmıştı. Çocukluğumuz… Evet, çocukluğumuz vardı ama acele etmemizi söyleyen kimse olmadığından kaçırdık, yarım kaldı. Oyunlarımız-oyuncaklarımız onda kaldı, balonlarımız, uçurtmamız, bisikletimiz; hatta masumiyetimiz, samimiyetimiz… Belki samimiyetimiz her şeye yetecekti ama… Samimiyetimiz yetecekti, yitirdik…