Birkaç Hoş Sadâ

Bir gece karanlığında açtığımız gözlerimiz, yerinde bulamadı hiçbir şeyi, kimsecikleri… Hiç bu kadar korkmamıştık karanlıklardan… Gecenin ardından gelen sabahın aydınlığında gördüğümüz manzaralara da dayanamadık. Bir Şubat sabahı daha şehadetlere uyandık. Üşüdük; daha önce hiç üşümediğimiz kadar… Başı sonu olmayan kuyularda nefessiz kaldık. Bazen koştuk ama yetişemedik. Bazen çabaladık ama sonu gelmedi. Çırpınışlarımız çaresiz kaldığında acizliğimizi, güçsüzlüğümüzü, hiçliğimizi hissettik. Titreyen gözyaşlarımızla nutkumuz tutuldu. Yine de gözyaşlarımızı sarıp sarmalayıp sakladık; çocuklar görmesin diye… Bundan önce sevip sahiplendiğimiz ne varsa dert olmuştu, yük olmuştu bedenlerimize. Başını kaldırınca gördüğü çatının bir gün yerle yeksan olacağını hiç düşünmezdi kimse. Harabeye dönen yuvasının enkazında kalacağını aklına getiremezdi hiç kimse. Onca gürültünün arasında başını iki elinin arasına alıp düşünen adamlarla hüzünlendik. Sevdiklerinin yüzüne son kez, çaresizce bakanların...