Birkaç Hoş Sadâ

Biricik oğlum… Devamlı koşan, bir yerlere yetişmeye, bir şeyleri yetiştirmeye çalışan hâlimiz için ve sana da bunları dayatmalarımız için üzgünüm oğlum. Kimi zaman kimi temaşalarını yarıda kestiğim için, kimi terennümlerini susturduğum için… Acele ettirdiğim için… Oyuncaklarınla yarım kalan muhabbetlerin için, oyalanmalarına eşlik edemediğim zamanlar için… Üzgünüm. Hep koşup durduğum için, koşarken seni de koşturduğum için… Soluklanmana pek de vakit bırakmadığım için… Üzgünüm. Koşmak da yorulmak da çok güzel ama bazen soluklanmak, durmak, duraksamak; dinlenmek, dinginleşmek, dirilmek de çok kıymetli… Biraz muhasebe, biraz murakabe ve biraz hayret, biraz tefekkür de çok kıymetli… Yolu koşar adım yürüyelim; hep bir işten bir diğerine koyulalım, bir işten bir işe yorulalım; ama kendimizi, içimizi, özümüzü de boşvermeyelim. Yolda olalım, yollar açalım. Bazen yavaşlayalım, bazen hızlanalım. Bazen sükûnetle bazen deli bir heyecanla… Yola hep birlikte düşelim ve yürüdü...