Daha önce sınıfta/ders ortamında yaşanan pek çok olay sonrası, belki içimden Furkan/63'ü tekrar ede ede sustuğum, "A'la/9'dan Rabbim bu susuşlar" dediğim zamanlarda, belki de derste bir şeyler konuşma söyleme ortamımın pek olmadığı, ders boyu zar zor cool kalıp/cool görünüp dersten ağlayarak çıktığım zamanlarda pek çok defa "Bugün hayatımın ODTÜ kısmının en unutamayacağım, en korkunç günü olmuştur " dediğim zamanlar oldu. Bugünki ortamı o şekilde değerlendirecek olsam "Hepsinin finali bu olmalı..." derdim. Ama bugün öğrendim ki; hep dahası, daha fazlası mevcut, mevcutmuş yani. Net bir şekilde gördüm ki, küfürde sınır yok, küffarların kendilerini limitleyecekleri bir çizgileri yok. Tam da -sözde- mücadele(!)den bıkıp "Yunus as. duruşuna meyyalim şu sıra" dediğimin ertesi... Böyle olunca, "Ne gördün ki Merve sen!? Ne yaşadın? Mücadele mi verdin gerçekten? Mücadele miymiş gör bakalım?..." dedi Rabbim, öyle "oku"dum be...
Bâki kalacak birkaç hoş sadâ... Ölüp gittiğimde ardımda bir mezar taşından fazlasını bırakmak istiyorum zîrâ...